Incredible India

Volgens een aantal locals die we gesproken hebben is deze kreet ontstaan omdat er in India vijf geloven in harmonie samenleven. Wij kunnen ondertussen nog wel wat meer redenen bedenken waarom deze kreet goed van toepassing is...

Onze eerste indruk van India was goed. Het ging vlot bij de grensovergang en de bus reed keurig op tijd. Dit prettige gevoel veranderde toen we aankwamen bij het treinstation van Gorakhpur. Zodra we de bus uitstapten werden we belaagd. Iedereen wilde iets van ons...
Om bij het station te komen moesten we ons een weg banen tussen:
Mannen die elkaars teennagels zaten te knippen of elkaar zaten te scheren, slapende mensen, plassende en poepende mensen, rochelende mensen, mensen die iets proberen te verkopen, bedelende kinderen, bergen vuilnis, riksja's, scooters, auto's, fietsers, koeien, geiten en kippen. In het station en op de perrons was het nog erger. Hier liepen gigantische apen, krioelden ratten, en overal waar je keek lagen, hingen of liepen mensen. Bovendien stonden er overvolle spuugbakken voor pruimtabak...
Het was voor ons totaal onduidelijk waar onze trein zou vertrekken. We waren er 1,5 uur te vroeg maar we hadden die tijd hard nodig om uiteindelijk in de juiste trein en op de juiste stoel terecht te komen; wat een speurtocht!

In de trein ontmoetten we een Indiër van onze leeftijd die goed Engels sprak. Met hem hebben we 5 uur zitten praten over het land en de cultuur. Hij deelde zijn meegenomen Indiaas eten met ons, een grappige manier om voor het eerst kennis te maken met de keuken van het land. De trein bracht ons naar Varanasi. In de Lonely Planet luidt de inleiding voor deze stad als volgt: 'Brace yourself. You're about to enter one of the most blindingly colourful, unrelentingly chaotic and unapologetically indiscreet places on earth...'

Wij zijn het niet vaak met dit reisboek eens maar in dit geval klopte de omschrijving helemaal. Wat een gekkenhuis! Gelukkig zijn we na 11 maanden reizen niet zo snel meer van ons stuk gebracht en konden we met al onze ervaring deze stad prima aan. Zelfs het feit dat iedereen weer met ons op de foto wilde en Anneloes door elke man van top tot teen werd bekeken, konden we beter hebben dan in andere landen waar dit gebeurde.

Tom noemde het centrum na een dag een gigantische koeienstal op een vuilnisbelt (maar dan wel een bijzondere...). In Varanasi zie je namelijk werkelijk overal koeien, het heilige dier van India. Alles wat we op het treinstation in Gorakhpur zagen zie je in deze stad in het kwadraat. Daarbij komt dan een continu getoeter en dieren die regelmatig kleren aan hebben. Het is ook de normaalste zaak van de wereld om met je handen koeienpoep van de straat te schrapen en hier een soort stenen van te maken... Maar in deze chaos zijn er ook mooie dingen te zien; kleurrijke groentenstallen, prachtig aangeklede vrouwen, bruidsceremonies en creativiteit in alle opzichten.

Verder moet je er in deze stad niet gek van opkijken als er ineens een lijk wordt langs gedragen. Terwijl we een lassi (lokaal yoghurt drankje) zaten te drinken kwamen er 7 lijken voorbij. Varanasi ligt aan de rivier de Ganges en voor veel Indiërs is deze rivier heilig. Voor hen is er dan ook geen mooiere plek om gecremeerd te worden dan aan de oever van de Ganges. In India is het een teken van rijkdom om in het openbaar gecremeerd te worden en hierdoor vinden er op een aantal plekken in de stad (bij de zogenoemde ghats) 24 uur per dag crematies plaats. Iedere overledene krijgt zijn eigen brandstapel. Het lijk is in doeken gewikkeld maar die verbranden het eerst waardoor je al snel delen van het lichaam herkent en ziet verbanden. Bij de grootste ghat zie je wel 20 vuren naast elkaar en op een trap liggen nieuwe lijken te wachten. Tussen de vuren door lopen koeien en geiten en hangen kinderen net gewassen kleren te drogen. Aan de oever ligt tevens een gigantische berg dampende as die men aan het zeven is in de Ganges op zoek naar sieraden. Een paar meter verderop staan mensen hun tanden te poetsen in de rivier, hun kleren te wassen of gewoon lekker het water te drinken. De rivier is namelijk in alle opzichten heilig.

Vrouwen zijn niet aanwezig bij de crematies omdat zij vaak te emotioneel zijn. Als er tranen vloeien wil de geest van de overledene niet naar de hemel en dat wil men uiteraard voorkomen. Bij kinderen is het anders. Die worden niet verbrand maar in de Ganges gegooid met een steen aan hun lijkje. Hier mag de moeder wel bij zijn. Het is niet gebruikelijk dat mannen en vrouwen elkaar aanraken in het openbaar, maar toen wij een bootje zagen met een kinderlijkje voorop stonden de ouders omarmd in de boot... We vonden het zeer aangrijpend om zo dichtbij iemand zijn ergste verdriet te zijn. Uit respect voor de overledenen mag je op deze plekken geen foto's maken en eigenlijk wil je dat ook niet.

Doordat we een paar dagen in de stad verbleven en steeds door hetzelfde straatje naar het centrum moesten, konden we het arme locale leventje volgen. Een mannetje zette elke avond zijn bed op in een grote rioolbus om die vervolgens met golfplaat af te sluiten. De lucht die hier hing is onbeschrijfelijk.

Vanuit Varanasi zijn we naar New Delhi gevlogen. Er was ons al verteld dat als je niet ziek bent geweest je het echte India niet heb meegemaakt... Helaas werd deze uitspraak voor ons in deze eerste week al werkelijkheid en hadden ook wij last van een 'Delhi belly'. Niet echt een goede timing want Tom moest een case voor zijn tweede sollicitatiegesprek voorbereiden. Ondanks alle omstandigheden was dit hem goed gelukt maar helaas is hij het niet geworden.

In Delhi hebben we onze vrienden Marijn en Lisette weer ontmoet. Dit Nederlandse stel hebben we in Sulawesi leren kennen en zij wonen al een aantal jaar in India vanwege het werk van Marijn. Een half jaar geleden hebben we het er op een tropische strand over gehad om elkaar in Delhi weer te treffen en nu was het ineens al zover. We hadden aan het eind van de middag afgesproken maar het toeval heeft ervoor gezorgd dat we elkaar 's middags al in een winkelcentrum tegenkwamen. Dit is best bijzonder in een stad waar 17 miljoen mensen wonen...
Met Marijn en Lisette voelde het direct weer vertrouwd. Zo gastvrij als ze zijn hebben ze ons direct hun logeerkamer aangeboden. Eenmaal daar thuis vielen we meteen met onze neus in de boter of in dit geval in een heel gezellige borrel met hun vriendengroep (inclusief echte bitterballen). Tijdens dit soort avonden merkten we wel dat we ook enorm veel zin hebben om weer naar Nederland te gaan.

Vanuit Delhi zijn we met de trein naar Agra gegaan. Hier hebben we één nacht geslapen en alle tijd genomen om het meest bijzondere bouwwerk van India te bewonderen: de Taj Mahal. Shah Jahan, de vijfde heerser van het Mogolrijk, liet het grafmonument tussen 1632 en 1648 bouwen als laatste rustplaats voor zijn geliefde echtgenote Mumtaz Mahal. Er hebben twintig jaar lang 20.000 arbeiders en 1000 olifanten aan de bouw gewerkt. Het is bizar om te bedenken dat dit marmeren mausoleum zo lang geleden gemaakt is. Vooral de details en de symmetrie zijn erg mooi en bijzonder.

Terug in Delhi konden we weer bij Marijn en Lisette slapen. Heerlijk om wakker te worden en te kunnen genieten van een Nederlands ontbijtje! Met Lisette zijn we een dagje wezen shoppen en al gauw leek het of we zelf in Delhi woonden.

Hierna zijn we met de directeur van de Rabobank Foundation (Pierre van Hedel) op pad geweest. Dit is de vader van een goede vriendin van ons en vooral Anneloes is erg geïnteresseerd in deze organisatie. Op het programma stonden een twee daagse conferentie in Delhi en een veldbezoek in Udaipur. Voor ons tevens een goede gelegenheid om weer wat andere kanten van India te leren kennen. We hebben elkaar ontmoet in Delhi op de conferentie. Deze werd gehouden in het Le Meridien, een van de meest chique hotels van de stad. De conferentie was druk bezocht, er waren veel organisaties uit de branche. Er werd voornamelijk veel gepraat en gediscussieerd en iedereen wilde graag zijn of haar mening geven. Voor ons niet altijd goed te volgen maar het was leuk om mee te maken en in de pauzes werden we aan een hoop mensen voorgesteld wat met het oog op de toekomst nooit verkeerd kan zijn.

Vanuit Delhi zijn we naar Udaipur gevlogen en daar troffen we Pierre weer. Dit keer voor een veldbezoek. Het plan was om een kijkje te gaan nemen bij een gemberproject. Om hier te komen moesten we 2,5 uur door het binnenland van India rijden en deze rit was prachtig! Met hulp van de Rabobank Foundation hebben boeren de kans gekregen een coöperatie te stichten waardoor ze sterker in de markt staan en hun producten beter kunnen ontwikkelen. Eenmaal op de plaats van bestemming werden we door iedereen uit de wijde omgeving opgewacht met trommels. Ze hadden een welkomstboog gebouwd en zodra we uitstapten voltrok zich een welkomsritueel. Deze ging verder op het 'podium' en toen het ritueel klaar was zagen we eruit alsof we carnaval gingen vieren. Nadat de locale bevolking hun resultaten had laten zien, hebben we een rondleiding gehad over het platteland en vervolgens zijn we doorgereden naar een fabriek die geopend moest worden. Ook hier werden we weer met open armen ontvangen. De machines zagen eruit alsof ze klaar waren voor de sloop maar de mensen hier waren er ontzettend blij mee. Daarna was het tijd voor de financiële man om gegevens te 'presenteren'. Hij was zichtbaar bloednerveus door het hoge bezoek en toen hij het tot een goede einde had gebracht kon hij niet stoppen met glimlachen. We vonden het heel erg leuk en boeiend om deze dagen mee te maken. Daarnaast waren we aangenaam verrast door de geboekte resultaten en door de blijheid en motivatie van de mensen.

Aangezien we Udaipur een erg leuke stad vonden hebben we hier nog een dagje langer rondgekeken. We hebben een bezoek gebracht aan het paleis, geslenterd langs de vele winkeltjes en drankjes gedronken aan één van de meren die de stad rijk is. Udaipur ligt in de provincie Radjastan en hier wilden we eigenlijk wel meer van zien. We zagen het alleen niet zo zitten om dit per openbaar vervoer te doen en hierdoor hebben we als echte backpackers een auto met chauffeur gehuurd. Heel luxe en fijn om ook eens zo te reizen en op deze manier waren we in de gelegenheid overal te stoppen waar we maar wilden. Zo hebben we een stop gemaakt bij het Kumbhalgarh fort, bekend om zijn gigantisch lange muur (na de Chinese muur de langste ter wereld).
De eerste dag zijn we doorgereden naar Jodhpur, ook wel de blauwe stad genoemd. Ook hier hebben we een bezoek gebracht aan een fort en gewandeld langs alle blauwe huizen. Deze kleur is niet alleen gekozen omdat hij verkoelend werkt en insecten afstoot maar uiteraard ook omdat hij geluk brengt.

In Jodhpur kregen we ook een heel vervelend bericht uit Nederland. De Oma van Anneloes blijkt onverwachts ernstig ziek en heeft waarschijnlijk niet lang meer te leven. Hierdoor stond onze wereld even helemaal op z'n kop aangezien we allebei een hechte band hebben met haar. In eerste instantie hebben besloten om door te gaan met reizen en de berichten af te wachten. We zijn daarom doorgereisd naar de stad Jaisalmer. Deze stad ligt in de woestijn en deze kun je per kamelensafari ontdekken. Ook wij zijn met z'n tweeën en een cameldriver op pad gegaan. Na tien minuten werd duidelijk dat dit niet Tom zijn favoriete bezigheid zal worden, hij had het gevoel alsof hij nooit meer kinderen zou kunnen krijgen...
Toch was het een unieke ervaring om midden in de woestijn een vuurtje te maken, daar op te koken en te slapen onder een prachtige sterrenhemel. Terwijl we naar die sterren lagen te kijken trokken we de conclusie dat we een waanzinnig jaar achter de rug hebben, al veel van India hebben gezien en eigenlijk toch wel heel graag terug gaan naar Nederland om bij Oma te zijn. Hierdoor hebben we de knoop doorgehakt om 2,5 week eerder dan gepland terug te komen. We zitten momenteel, na een hele dag gereisd te hebben, op het vliegveld in Delhi. Het was een moeilijke en emotionele keuze maar we staan er 100% achter. We kijken met heel veel plezier terug op onze bijzondere reis door India.

Het contrast tussen arm en rijk is in dit land groter dan waar ook ter wereld. We vinden het ongelofelijk om te zien dat men hier simpelweg niet lijkt na te denken. Afval wordt overal neergegooid, met de gedachte; zo, daar heb ik geen last meer van. Je wordt gezien als sterk en krachtig als je veel kinderen hebt. Zelfs de meest arme mensen willen zoveel mogelijk kinderen terwijl ze er eigenlijk niet eens eentje kunnen onderhouden. Onze cameldriver vertelde dat hij het systeem en de vuilheid in India haat en niets liever wil dan een kameel kopen en een eigen business starten. Hij zei dat het onmogelijk was om iets aan geld te sparen maar even later vertelde hij trots dat hij elke week 150 roepies uitgeeft aan pruimtabak...
Er moet iets gebeuren in dit land want het is zonde om de prachtige natuur, de boeiende historie en de interessante cultuur onder een berg vuil te laten verdwijnen.