Wijn en werken

Na een maand radiostilte (het beviel zo goed op de wijnboerderij dat we hebben besloten langer te blijven) hierbij weer een bericht uit Argentinië.

In ons vorige verhaal gaven we aan dat we benieuwd waren naar de reis van Santiago naar Mendoza... Dit bleek inderdaad een mooie maar vooral lange rit te zijn! Aangezien er wegwerkzaamheden waren was er maar één wegdeel begaanbaar. Het ene deel van de dag mocht het verkeer van Argentinië naar Chili erover en het andere deel andersom. Dit leverde dus al een aantal uur vertraging op. Eenmaal bij de grens werd ons geduld wederom op de proef gesteld en werd er gelijk getest hoe stressbestendig we zijn. We bleken namelijk een papiertje te missen en de dame van de internationale politie vertelde ons doodleuk dat we daardoor Chili niet mochten verlaten. Daar stonden we dan.. Het meisje voor ons had de rij ook al huilend verlaten dus de moed zakte ons in de schoenen. We moesten de rij uit en zijn toen maar naast het raampje van de dame in kwestie gaan staan en hebben zo zielig mogelijk gekeken en haar gesmeekt te zoeken naar een oplossing. Uiteindelijk wilde ze voor ons in het systeem kijken en daar bleek te staan dat alles in orde was. We kregen alsnog de juiste stempel en mochten Argentinië binnen! Die enorme vertraging kon ons op dat moment niets meer schelen.

Na een twee relaxte dagen in Mendoza hebben we op 8 maart de bus naar het plaatsje Maipu gepakt. Vanaf hier was het nog 7 kilometer naar Posada Cavieres, de wijnboerderij waar we als vrijwilliger zouden gaan werken. Hier werden we hartelijk ontvangen door Hans, de eigenaar. Hans is een Belg (37) en nu 9 jaar samen met Alina (34) een Argentijnse vrouw. Samen hebben ze twee kinderen: Anton (6) en Ian (2). Zes jaar geleden zijn ze begonnen met het opknappen van een oude boerderij en momenteel is dit een goed lopende Posada. Er zijn drie kamers. Verder bieden ze een uitgebreid ontbijt en hebben ze een kleine kaart voor het diner. Posada Cavieres is uniek omdat er veel persoonlijk aandacht is voor de gasten en het daarnaast midden op de wijnroute ligt. Mendoza staat namelijk bekend als goede wijnstreek en veel toeristen komen hierheen om op de fiets van wijnboerderij naar wijnboerderij te gaan.
Hans en Alina wonen in een huisje met daaraan een grote schuur. Hierin hebben ze een slaapkamer, badkamer en keukenblok geplaatst en daar konden wij gebruik van maken. In het eerste gesprek werd duidelijk dat we een aantal standaard dagtaken zouden krijgen: helpen bij het ontbijt, het zwembad schoonmaken, de planten water geven, het gras maaien, de hulp Engels leren, de hond eten geven, gasten helpen en fietsen onderhouden. Daarnaast zouden we elke dag kijken wat we nog meer konden doen. Op onze eerste werkdag moesten we zelf per fiets de wijnroute afleggen en bij alle bodega's (wijnhuizen) wat proeven zodat we de gasten van informatie konden voorzien. Toen we dat hoorden dachten we al dat het prima weken zouden worden en niets bleek minder waar. Na een paar dagen voelde het al ontzettend vertrouwd. We vonden het zelfs niet vervelend om weer een wekker te moeten zetten. Werken op deze plek voelt niet als werken. Elke dag was anders en we hebben allerlei dingen gedaan die we beide nooit eerder gedaan hebben. Een paar voorbeelden hiervan: wijnflessen etiketteren, op een tractor rijden, helpen bij het maken van de juiste blend, meedenken over de uitbreidingsplannen van de Posada, wegwijsborden maken, het zwembadhek schilderen, asados (bbq's) verzorgen voor gasten, kilo's jam en liters fruitsap maken en natuurlijk oogsten! Over ongeveer een jaar is er een echte Argentijnse Malbec te koop mede door ons geplukt.

Aangezien we samen met Hans, Alina en de kinderen onder één dak woonden en ze ons veel verantwoordelijkheden gaven voelde het niet alsof we een simpel vrijwilligersbaantje hadden maar meer alsof we samen de Posada runden. Daarnaast was dat samen leven ook gewoon heel erg gezellig! We hebben veel samen gekookt (en typische Argentijnse gerechten leren maken) en natuurlijk veel wijntjes gedronken. Maar ook deden we samen boodschappen, zijn we mee geweest naar een kinderfeestje en hebben we met zijn allen eieren geschilderd en gezocht met Pasen. Daarnaast zijn we ook een aantal keer met zijn tweeën thuis gebleven zodat Hans en Alina iets leuks met de kids konden gaan doen. We ontvingen dan ook de gasten en voorzagen ze van informatie. Af en toe hebben we ook op Anton en Ian gepast zodat ze er samen op uit konden. Op onze vrije dagen/ middagen pakten we de fiets om bij een Bodega een wijntje te gaan drinken. Verder zijn we samen met Hans een keer naar natuurlijke warm waterbaden in de plaats Cacheuta geweest en heeft hij ons meegenomen op een tour door de bergen. Deze tocht ging via Uspallata en Puente del Inca naar Cristo Redentor. Deze laatste plek ligt op 4000m hoog aan de grens bij Chili.

Als dank voor onze hulp hebben Hans en Alina ons een etentje aangeboden in Club Tapiz. Dit is één van de betere restaurants in de omgeving. Gisteravond hebben we hier heerlijk gegeten en geproost op een zeer geslaagde tijd in Maipu. Want na een maand kunnen we zeggen dat Posada Cavieres voelt als thuis. We hebben dan ook een dubbel gevoel bij het afscheid. We kijken er naar uit om onze reis voort te zetten maar we zullen Hans, Alina en de kinderen gaan missen. Het positieve aan dit gevoel is dat we weten dat we er twee goede vrienden en een thuis in een Argentinië bij hebben!

Vanavond nemen we de bus naar Salta. Hier zullen we twee nachten verblijven om vervolgens door te reizen naar Bolivia. We houden jullie op de hoogte van onze belevenissen!